TAK WIELE DOBRYCH SŁÓW

19 grudnia 1843 roku ukazało się pierwsze wydanie "Opowieści wigilijnej" Karola Dickensa z Ebenezerem Scroogem, największym malkontentem wszech czasów jako głównym bohaterem.  Ten największy - obok Grincha dr. Seussa- przeciwnik świąt Bożego Narodzenia niewątpliwie  musiałby ulec nastrojowi panującemu dzisiaj w szkole podstawowej w Popielowie. I niepotrzebne do jego przemiany byłyby wizyty trzech duchów...

                Korytarze i sale oświetlone ciepłym blaskiem, ściany przyozdobione pracami uczniów, którzy  cały sercem oddawali na nich piękno, magię i cud Nocy Szczęśliwego Rozwiązania i wreszcie sami uczniowie- uroczyście przystrojeni z tajemniczymi minami kładący pod choinki torebeczki i pakuneczki .

Ramię w ramię z wychowawczyniami przygotowywali od rana klasy, by przemieniły się w przytulne, świąteczne salony, w których  miło usiąść do współnej wigilii. Były białe, wykrochmalone na sztywno obrusy, sianko pod nimi,  świece adwentowe, serwetki, zastawy stołowe i rarytasy świąteczne.  Kiedy można było zacząć te niezwykłe klasowe spotkania, okazało się, że najważniejsze w tym dniu są ... słowa. Życzenia. Te płynące z głębi duszy, czasem wypowiadane drżącym głosem, połykane ze wzruszenia razem z nie wiadomo skąd pojawiającym się łzami. Znacząco  wybrzmiewały w klasach, ulatywały pod sufit i pewnie do nieba, by tam trafić do  Tego, który ma moc przeistaczania życzeń w rzeczywistość.

Radości co niemiara przysporzyły podarki. Niezwykle miła jest bowiem świadomość, że wokół nas jest osoba, która nas dobrze zna i wie, co nas może uszczęśliwić, czym nas może obdarować.

                Święta to czas, kiedy lubimy być razem. Okazją do tego było wspólne kolędowanie, przygotowane z rozmachem przez  szkolny samorząd i jego opiekunki; mgr Sylwię Gallus, mgr Beatę Sowę i mgr Justynę Czupryk. Sala gimnastyczna przeistoczyła się tym razem w bożonarodzeniowy amfiteatr.

Uczniowie z przejęciem losowali kolejność występu, a następnie, z którą kolędą czy pastorałką przyjdzie się im zmierzyć. Z wypiekami na twarzy widownia śledziła ich poczynania, bowiem za chwilę i ona miała stać się kolędnikami. Jękiem zawodu witano wieść, że ich ulubiona pastorałka trafiła do innego zespołu. Jedynie maluchy ze stoickim spokojem reagowały na wybory losu i z zaangażowaniem, pasją  wyśpiewywały  wprost w niebiosa znane od lat utwory. A ich jasne, czyste głosy zmiękczały najtwardsze nawet serca i zapraszały do wspólnego muzykowania. Dzieci i kolędy magicznie rozśpiewały wszystkich obecnych: uczniów, nauczycieli,pracowników szkoły,  rodziców...

I co, Ebenezerze? Przyznaj, dobro i piękno  istnieje...

Nieśmy je do swych domów i życzmy sobie," żebyśmy byli lepsi, nie tylko na święta, kiedy się dostaje prezenty".*

"Dar Bożego Narodzenia- być człowiekiem, dla którego Jezus znowu przychodzi na świat." *

* ks. Jan Twardowski